منجی در هندو

دود 3500 سال پیش قومی که خود را آریا (Arya) یعنی نجیب و شریف می خواندند، از آسیای مرکزی به اطراف رود سند (در جنوب پاکستان کنونی) مهاجرت کردند.
ایرانی ها کلمه «سند» را «هند» و اهالی هند را «هندو» نامیدند. در همان روزگار، دسته های دیگری از قوم آریا به ایران و اروپا مهاجرت کردند. زبان قوم آریایی ساکن در هندوستان، سانسکریت به معنای خوش ترکیب است که با زبان اوستایی، پارسی و اروپایی خویشاوندی دارد.
در قدیم، آیین هندو را دین برهمایی می گفتند که به «برهما» خدای هندوان اشاره می کرد. اعتقاد و احترام به کتاب های باستانی و سنت های دینی برهمنان، از اصول اعتقادی این دین به شمار می رود. از اصول دیگر آیین هندو رعایت مقررات طبقات اجتماعی در معاشرت و ازدواج و احترام به موجودات زنده، به ویژه گاو است.
ادعیه و آیین های هندوان در مجموعه ای به نام «وداها» به معنای دانش به زبان سانسکریت گرد آمده است. در این آیین مناسک دینی، فلسفی، عرفانی و ادبی بی شماری وجود دارد که به زبان های مختلف ترجمه شده است. اصل کتاب معروف کلیله و دمنه به زبان سانسکریت است. کتاب های مهابهاراتا (maha-bharata)و رامایانا (Ramayana) همچون شاهنامه فردوسی با محتوای اساطیری رزمی و بزمی، از احترام ویژه ای برخوردارند و به زبان های زندۀ جهان ترجمه شده اند.
کتاب معروف و جذاب بهگودگیتا (Bhagavad-gita) یعنی سرود خدای مجید، در اصل بخشی از مهابهاراتا به شمار می رود که بسیار مورد توجه قرار گرفته است. این کتاب که گاهی به تخفیف گیتا خوانده می شود، گفت وگوی کریشنا با شاهزاده ای به نام ارجونا (Arjuna) است. ارجونا، سوار بر ارابۀ سلطنتی برای جنگیدن با عموزادگان خود به سوی میدان می رود و رانندۀ ارابه، خدای پهلوانی یعنی کریشنا که در کنار او نشسته است، وی را به رزم و نبرد تشویق می کند. شاهزاده، دل به جنگ با خویشاوندان خود نمی دهد، و در حالی که سرداران سپاه خصم یعنی عموزادگان او در شیپور جنگ می دمند، به راننده خود فرمان می دهد که ارابۀ او را در وسط رزمگاه، در محلی قرار دهد تا بتواند کوشش و رزم آوری هر دو سپاه را به درستی مشاهده کند، ولی همین که خویشان و عموزادگان قوم را در حال پیکار و خون ریزی می بیند، دل او از پشیمانی و اندوه، لبریز می شود. وی درد و رنج باطنی خود را با کریشنا در میان می گذارد و از سنگینی اندوه و غم، تیر و کمان را بر زمین می افکند.
در کتاب های هندوان، به وجود منجی و ظهور پر برکت او آشکارا اشاره شده است. در این جا به قسمت هایی از آنها اشاره می کنیم.
در کتاب اوپانیشاد که از کتاب های معتبر آنهاست، نوید ظهور حضرت منجی چنین آمده است:
این مظهر ویشنو در انقضای کلی، یا عصر آهن، سوار بر اسب سفید در حالی که شمشیر برهنه درخشانی به صورت ستاره دنباله دار در دست دارد، ظاهر می شود، و شریران را تماما هلاک می کند؛ خلقت را از نو تجدید و پاکی را بر می گرداند ...
در « ریگ ودا» که از قدیمی ترین وداها به شمار می رود، بشارت ظهور منجی این گونه آمده است:
ویشنو، در میان مردم ظاهر می گردد، ... او از همه کس قوی تر و نیرومندتر است... یک دست ویشنو (نجات دهنده) شمشیری به مانند ستارۀ دنباله دار و دست دیگر انگشتری درخشنده دارد. در هنگام ظهور وی، خورشید و ماه تاریک می شوند و زمین خواهد لرزید.
در روایات ما نیز این مطلب وجود دارد که خاتم سلیمان نبی (ع) از جمله میراث هایی است که حضرت مهدی (عج) به همراه می آورد.
«شاکمونی» که به عقیده هندوان پیغمبر و صاحب کتاب آسمانی است، دربارۀ ظهور منجی انسان ها چنین می گوید:
پادشاهی و دولت دنیا به فرزند سید خلایق دو جهان « کشن » بزرگوار تمام شود، و او کسی است که بر کوه های مشرق و مغرب دنیا حکم براند و فرمان دهد ، بر ابرها سوار می شود و فرشتگان کارکنان او باشند ، جن و انس در خدمت او شوند ، او همه زمین را صاحب شود و دین خدا یک دین شود ، نام او « ایستاده» باشد و « خداشناس» باشد .
کشن، به لغت هندی نام حضرت رسول اکرم (ص) است، و در این بشارت، فرزند برومندش را به نام « ایستاده» و « خداشناس » نام برده که در نزد شیعیان، به نام « قائم» و «مهدی» معروف است.
هم چنین از کتاب پاتیکل درباره دولت موعود این گونه نقل شده است:
چون مدت روز تمام شود، دنیای کهنه نو شود و صاحب ملک تازه پیدا شود از فرزندان دو پیشوای بزرگ جهان که یکی «ناموس آخرالزمان» و دیگری «صدیق اکبر» یعنی وصی بزرگ تر وی که «پشن» نام دارد. نام آن صاحب ملک تازه، راهنما است. به حق پادشاه شود و خلیفۀ «رام» باشد و حکم براند و او را معجزه بسیار باشد. هر که به او پناه برد و دین پدران او اختیار کند، سرخ روی باشد در نزد «رام». با دولت و حکومت او طولانی باشد و آخر دنیا به او تمام شود... «جگرنات» به فرمان او به سخن آید و به خاک افتد، پس آن را بشکند و به دریای اعظم اندازد. هر بتی در هر جا باشد، بشکند.
مقصود از « ناموس آخرالزمان» ناموس اعظم الهی، خاتم الانبیا حضرت محمد (ص) و «پشن»، نام هندی حضرت علی بن ابی طالب (ع) است. «راهنما» نام مقدس حضرت مهدی «عج» است که بزرگ ترین نماینده راهنمایان الهی به شمار می رود، و «رام» در لغت سانسکریت، نام خداوند و «جگرنات» نام بتی است.
منبع: http://www.bfnews.ir